Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει και άλλες τόσες δεν τα έχουμε πει. << κούφια η ώρα που τ’ ακούει»
Καλά είναι να το λέμε αλλά καλά είναι να ξέρουμε από πού βγαίνει και γιατί.
Την χρησιμοποιούμε όταν λέμε κάτι δυσοίωνο, όπως για παράδειγμα κάτι που έχει σχέση με τον θάνατο.
Υπάρχουν και άλλες εκφράσεις που χρησιμοποιούμε
όπως << κτύπα ξύλο>>
Ορισμένες φορές, μάλιστα, χρησιμοποιούμε την ίδια φράση κι όταν λέμε έναν κάλο λόγο και έχουμε φόβο μήπως αυτός δεν συμβεί και διαψευστούμε.
Οι αρχαίοι έλεγαν, «απίτω φθόνος του κάλλους, απίτω βασκανιά της χάριτος». Η φράση προήλθε από την πρόληψη ότι τα καλά λόγια δεν πρέπει να ακουστούν από πονηρά πνεύματα, γιατί θα κάνουν κακό στο πρόσωπο αυτό.
Στη Θράκη λένε «κουφός ο τόπος που μ’ ακούει», ενώ στην Κρήτη «κουφό τα’ οργής του Θεού τα’ αφτί». Την ίδια πρόληψη συναντούμε στην ποντιακή φράση «κωφόν του δαβόλ’ τ’ ωτίν» ή «ο λόγος ιμ’ς σο ξύλον ή ‘ς σολιθάρ». Παλαιότερα πίστευαν πως με το χτύπημα, ειδοποιούσαν να έρθουν να βοηθήσουν τα αγαθά πνεύματα, που έμεναν μέσα στους κορμούς των δέντρων.
Άρα τώρα με την ανάγνωση αυτών των γραμμών εκτός από το να το λέμε γνωρίζουμε από πού προήλθε μαζί με τις παρεμφερείς φράσεις .
Πηγές : Έγκυρες Ιστορικές παραδοσιακές Βιβλιογραφίες
Ο Ιστορικός σας
