Ο απεργός πείνας και ο υπουργός

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Τον Πάνο Ρούτσι και τον Άδωνι Γεωργιάδη τους χωρίζει αξιακή άβυσσος

Ο Άδωνις Γεωργιάδης φαντάζομαι ότι πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι πάντα έτοιμος να «λερώσει τα χέρια του» όταν πρόκειται να φέρει εις πέρας μια αποστολή για το κόμμα του.

Γι’ αυτόν τον λόγο και πολύ συχνά εμφανίζεται να είναι η «αιχμή» της παράταξης: αυτός που τα λέει χωρίς διπλωματικές περιστροφές και με τον πιο ωμό τρόπο.

Σε τελική ανάλυση αυτός είναι και ένας τρόπος για να μπορέσει να είναι πάντα στη δημοσιότητα, καθώς ο Άδωνις Γεωργιάδης κάποιες φορές φέρεται σαν να ακολουθεί την αρχή “there is no such thing as bad publicity” (δεν υπάρχει κάτι που να είναι κακή δημοσιότητα).

Έτσι πολλές φορές είναι αυτός που θα βγει με την πιο σκληρή γραμμή πρώτος από όλους, παραδίδοντας μαθήματα πολιτικού κυνισμού και αμοραλισμού. Βοηθάει σε αυτό και το γεγονός ότι είναι ιδιαιτέρως αποτελεσματικός στο να πιάνει πρώτος στασίδι στις ενημερωτικές εκπομπές.

Και τώρα που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει κάνει την επιλογή μιας δεξιάς – συχνά και ακροδεξιάς – στροφής ο Άδωνις Γεωργιάδης θεωρεί ότι είναι η στιγμή του, καθώς μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα αυτή την ακροδεξιά γραμμή.

Άλλωστε, ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα με μια τέτοια γραμμή, αφού από τον χώρο της Ακροδεξιάς προέρχεται και μεγάλο μέρος του ακροατηρίου του τέτοιες απόψεις υποστηρίζει. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στους λογαριασμούς του υπουργού Υγείας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να διαβάσετε τα επιδοκιμαστικά γι’ αυτόν σχόλια για να καταλάβετε.

about:blank

Όμως, κάποιες στιγμές και ο Άδωνις Γεωργιάδης βρίσκει τον δάσκαλό του.

Δεν αναφέρομαι μόνο στις πολλές περιπτώσεις που συνδικαλιστές από τον χώρο της Υγείας μπόρεσαν με στοιχεία να τον ξεμπροστιάσουν και να δείξουν την ευθύνη που έχει για τα σοβαρά προβλήματα στο σύστημα υγείας, παρόλη την προσπάθειά του να τους φορτώσει την ευθύνη για αυτά που ο ίδιος παρέλειψε να κάνει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που ο Άδωνις Γεωργιάδη έχει πάντα «την τιμητική του» όποτε πηγαίνει σε δημόσιο νοσοκομείο.

Αναφέρομαι, σε όσα είπε για τον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι και όσα ο τελευταίος απάντησε βάζοντάς τον στην θέση του.

Θυμίζω ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης αμφισβήτησε, ουσιαστικά, το εάν ο Πάνος Ρούτσι κάνει απεργία πείνας ή όχι, αμφισβητώντας παράλληλα και το κύρος της γιατρού που παρακολουθεί την υγεία του στην απεργία πείνας, που είναι η Όλγα Κοσμοπούλου, η οποία θεωρείται από τις καλύτερες γιατρούς που διαθέτει το ΕΣΥ στην Αττική και  είναι διευθύντρια ΕΣΥ στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας.

Αναρωτιέται κανείς ποιος ο λόγος να αμφισβητηθεί η απεργία πείνας ενός ανθρώπου που έχασε το παιδί του σε μια σιδηροδρομική τραγωδία για την οποία εξακολουθούμε ακόμη και τώρα να μην γνωρίζουμε πώς και τι ακριβώς συνέβη.

Μια απεργία πείνας που γίνεται με ένα πολύ απλό και δίκαιο αίτημα: να γίνει εκταφή της σορού του παιδιού του, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες τοξικολογικές εξετάσεις που θα βοηθήσουν να γίνει κατανοητό το τι ακριβώς συνέβη στο δυστύχημα, ιδίως σε σχέση με την έκρηξη και την πυρόσφαιρα που όλοι είδαμε στα βίντεο από τη στιγμή του δυστυχήματος.

Ένα αίτημα που ακόμη και σήμερα δεν έχει γίνει δεκτό, με την απόφαση για εκταφή, που λήφθηκε αφού είχε ξεκινήσει η απεργία πείνας, παρότι φαντάζει αυτονόητο.

Ένα αίτημα που το έχουν στηρίξει και σημαντικά στελέχη του ευρύτερου χώρου της Νέας Δημοκρατίας.

Όμως, το θέμα δεν είναι απλώς το αίτημα του Πάνου Ρούτσι και ο ομολογουμένως προσβλητικός και κυνικός τρόπος με τον οποίο τον αντιμετωπίζει ο υπουργός.

Είναι κατά τη γνώμη μου ο τρόπος που αποτυπώνουν όντως αντίθετα άκρα. Που τα χωρίζει μια αξιακή άβυσσος.

Από τη μια ο Πάνος Ρούτσι. Αλβανός μετανάστης. άνθρωπος του μεροκάματου, ένας πατέρας που αντιμετωπίζει ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε γονιό, που πιθανώς δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι θα βρισκόταν στο κέντρο της δημοσιότητας και μάλιστα με αφετηρία μια τόσο μεγάλη τραγωδία. Ένας άνθρωπος που δίνει έναν μεγάλο αγώνα. Όχι για να τον εξαργυρώσει κάποια στιγμή, αλλά πολύ απλά γιατί θέλει να μάθει την αλήθεια για το παιδί του και να δει να αποδίδεται δικαιοσύνη.

Από την άλλη ο Άδωνις Γεωργιάδης, ένας πολιτικός που σήμερα αναλαμβάνει τον ρόλο αυτού που θα προσπαθήσει να ρίξει σκιές σε έναν άνθρωπο που διεκδικεί το δίκιο του, σκιές που θα αναλάβει να μεγεθύνει μια ολόκληρη στρατιά από κομματικά τρολς στη συνέχεια. Ένας πολιτικός που νοιάζεται πρωτίστως για τη δική του δημοτικότητα και τη δυνατότητα να έχει όση δημοσιότητα θεωρεί ότι του αναλογεί. Που δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα – για την ακρίβεια το επιδιώκει συστηματικά – να χαϊδεύει ακροδεξιά αντανακλαστικά. Και που όταν τα βρει δύσκολα, όπως όταν με στοιχεία καταδεικνύεται η κακή κατάσταση του συστήματος υγείας, δεν έχει πρόβλημα να κάνει το μαύρο άσπρο.

Αυτό δείχνει και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Και αυτό δεν είναι ότι θα μπορούσαμε να έχουμε μια διαφορετική πολιτική, με άλλες προτεραιότητες και ένα δημοκρατικό και φιλολαϊκό πρόσημο. Σε τελική ανάλυση πυρήνας της δημοκρατίας είναι πότε η πλάστιγγα να γέρνει προς τα δεξιά πότε προς τα αριστερά.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως χώρα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ηθικό στον πυρήνα του χάσμα ανάμεσα στο πώς σκέφτεται και ποιες αξίες ασπάζεται η πλειοψηφία της κοινωνίας και το ύφος και ήθος αυτής της κυβέρνησης. Γιατί η πλειοψηφία της κοινωνίας με τον Πάνο Ρούτσι ταυτίζεται, με τη σεμνότητα, την επιμονή, τον αγώνα για το δίκιο και όχι με τον πολιτικό κυνισμό, τη λογική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και την προσκόλληση στη εξουσία που αποπνέουν ως πολιτικό ύφος και ήθος άνθρωποι όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης. Και γι’ αυτό είναι τόσο οργισμένη.

IN.GR