Τα πεινασμένα σκυλιά του Γιοβάνοβιτς και ο “baby face” Μουζακίτης
Η Εθνική Ελλάδας ήταν καλύτερη από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, πέρασε από τη Φινλανδία με το διπλό και έβγαλε αντίδραση μεγάλης ομάδας. Γράφει ο Λάμπρος Μπαλάφας.
Πιάνω τον εαυτό μου να ευχαριστιέται το ποδόσφαιρο που παίζει αυτή η Εθνική ομάδα. Όχι γιατί κερδίζει (συνήθως), δεν είμαι αυτής της λογικής -άλλωστε εξήρα την εμφάνιση, παρά την ήττα κόντρα στην Αγγλία- αλλά γιατί αυτό που παρουσιάζει στον αγωνιστικό χώρο με γεμίζει, μου κάνει, είναι το θέαμα που θέλω να βλέπω.
Κυρίαρχη, ουσιαστική, με ιδέες, με ρόλους διακριτούς και παίκτες οι οποίοι εκτελούν με ευλάβεια το πλάνο του προπονητή. Δεν ήταν καθόλου απλό αυτό που έκαναν οι διεθνείς μας στη Φινλανδία, ήταν ένα ιδιαίτερο τεστ. Ναι, πολύ απαιτητικό, διότι το βράδυ της Πέμπτης είχε χαθεί ένα μεγάλο… πρέπει και πολλές φορές η απογοήτευση σε κυριεύει, σε πνίγει, ειδικά όταν δεν έχεις χρόνο για να σκεφτείς τα λάθη και να τα διορθώσεις.
Ο Γιοβάνοβιτς είχε μιλήσει ανοιχτά για απογοήτευση πριν από το παιχνίδι, περίμενε κι αυτός να δει τις αντοχές του γκρουπ, είχε αγωνία κι ας προσπαθούσε να την κρύψει. Οι παίκτες του τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο, αντέδρασαν υποδειγματικά, επανήλθαν ταχύτατα στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, έπαιξαν όπως έπρεπε κόντρα στη Φινλανδία, ήταν η καλύτερη ομάδα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Δεν είχαμε κερδίσει ποτέ εκεί, συνήθως χάναμε, έπρεπε να δώσουμε τέλος και στην αρνητική παράδοση. Το κάναμε κι αυτό, αφήσαμε τους Φινλανδούς σε δεύτερο ρόλο, δεν θέλαμε να υπάρξει η παραμικρή… υπόνοια αμφισβήτησης. Η εικόνα της Ελλάδας ήταν πειστική, η εμφάνιση ολοκληρωτική, οι αριθμοί αμείλικτοι. Η κατοχή έφθασε το 60%, κάναμε 5 τελικές στο στόχο, δεν μας έκαναν ούτε… μισή.
Σαν μεγάλη ομάδα
Δεν είναι παρόρμηση, είναι η αίσθηση που μου έμεινε μετά το φινάλε του αγώνα, η αντίδραση μεγάλης ομάδας. Κι ενώ έχει προηγηθεί μια… σφαλιάρα και τα κεφάλια είναι ανάμεσα στο γόνατα, η επιστροφή στο γρασίδι, φέρνει ξανά τα πεινασμένα… σκυλιά με τις μπλε εμφανίσεις να επικρατούν απόλυτα. Ελάχιστες αλλαγές, δύο τον αριθμό, η μία αναγκαστική, ο Ζαφείρης ήταν τιμωρημένος, ο Σιώπης έπρεπε να πάρει ανάσες και ο Μάνταλος μπορούσε να κυκλοφορήσει καλύτερα τη μπάλα στον άξονα.
Οι γραμμές δεν είχαν μεγάλες αποστάσεις, τα τρεξίματα γεμάτα ουσία, είτε για να πιέσουμε και να κλέψουμε μπάλες, είτε για να βγούμε στους χώρους μετά από ανάκτηση κατοχής.
To πρώτο ημίχρονο ολοκληρώθηκε χωρίς σκορ, αλλά και πάλι η αίσθηση που έφθανε σε εμάς τους παρατηρητές ήταν αυτής της γλυκιάς προσμονής, το γκολ που… ψηνόταν όπως λέμε. Δεν υπήρχε άγχος, ή τουλάχιστον δεν το καταλάβαινες.
Και όλα πήραν το δρόμο τους στο ουσιαστικό 10λεπτο 50΄-60΄, Μπακασέτας και Τζόλης πέτυχαν δύο πανέμορφα γκολ, δίκαιη εξέλιξη, πέρα για πέρα, το υπόλοιπο του ματς κύλησε χωρίς καμία πίεση.
Ένας κοινός θνητός
Και λίγο πριν το φινάλε, ο Γιοβάνοβιτς έφερε από τον πάγκο τον… baby face, Χρήστο Μουζακίτη, ο οποίος έγινε ο νεότερος Έλληνας που φοράει σε επίσημο ματς τη φανέλα με το εθνόσημο. Σε κάθε πράξη πρέπει να βλέπουμε την προέκτασή της. Αυτό το στιγμιότυπο, το 2024 γιγαντώνεται από την τεράστια δύναμη των social.
Χιλιάδες πιτσιρικάδες φαντάζονται τον εαυτό τους να κάνουν το ίδιο, δεν υπάρχουν άπιαστα όνειρα, δουλειά και πίστη μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Αυτό το παιδί μέσα σε λίγους μήνες ζει το όνειρό του. Παίζει βασικός στον Ολυμπιακό, σε Ελλάδα και Ευρώπη, καλείται στην Εθνική ομάδα και κάνει την πρώτη του συμμετοχή.
Δεν είναι ούτε δύο μέτρα, ούτε τέρας δυνάμεων, ούτε τρέχει τα 100 μέτρα κάτω από 10 δευτερόλεπτα. Ένας κοινός θνητός είναι, που να μεν έχει ταλέντο, αλλά δουλεύει σκληρά καθημερινά και εξελίσσεται.
Τέλος η μιζέρια
Αυτός ο κύκλος κλείνει για την Εθνική ομάδα με πολλά κέρδη, τα οποία στην πορεία θα πολλαπλασιαστούν. Δεν διαβάζω τη… γυάλα του μέλλοντος, δεν έχω τέτοιες δυνατότητες. Βλέπω ένα γκρουπ γεμάτο ταλέντο, παίκτες που πιστεύουν στον προπονητή, αλλά και ο ένας στον άλλον. Ιστορικά αυτά τα… συστατικά έχουν φέρει επιτυχίες στη χώρα μας. Ο Μάρτιος θα μας δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, μέσω των μπαράζ για να ανέβουμε στην πρώτη κατηγορία του Nations League, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί. Κι αμέσως μετά θα ξεκινήσει η διαδικασία των προκριματικών του παγκοσμίου κυπέλλου. Προφανώς και είναι νωρίς για να κάνουμε μακρινά σχέδια, αλλά
SPORη φουρνιά των παικτών που μας εκπροσωπούν, επιτρέπει την αισιοδοξία. Ας αφήσουμε πίσω τη μιζέρια, μας αξίζει κάτι καλύτερο…
SPORT 24
