Κυβέρνηση με αντίπαλο την κοινωνία

ΆποψηΑναστασία Γιάμαλη

Η κοινωνία είναι που υποχρεώνει από τις 26 Ιανουαρίου την κυβέρνηση σε αναδιπλώσεις, ενίοτε και κυβιστήσεις. Τα Τέμπη συναρθρώνουν συσσωρευμένη δυσαρέσκεια και διεκδικήσεις, βάζοντας στην άκρη τα κόμματα.

Δημοσκοπήσεις επί δημοσκοπήσεων αποτυπώνουν την φθορά της κυβέρνησης, όχι μόνο στα ποσοστά της εκτίμησης ψήφου που έχουν παγιωθεί στη σφαίρα του 20% αλλά και σε μία σειρά αποτελεσμάτων, από τη δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών, μέχρι το ποιος/α είναι κατάλληλος/κατάλληλη για πρωθυπουργός και βέβαια στο ότι για πρώτη φορά η πλειοψηφία στην κοινωνία επιθυμεί πρόωρες εκλογές.

Αποτελέσματα

Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, πέρα από τη φθορά της κυβέρνησης και την δυναμική των λεγόμενων “αντισυστημικών” κομμάτων που τη δεδομένη χρονική στιγμή μοιάζουν να αρθρώνουν πιο καθαρά ή πιο κατανοητά τα αιτήματα των μαζικότατων κινητοποιήσεων για τα Τέμπη αποτυπώνουν και κάτι ακόμη, την απουσία αντιπάλου για την κυβέρνηση.

Τα αιτήματα δεν πάνε από τη Βουλή στις πλατείες της χώρας, αλλά από τις πλατείες στη Βουλή, κι ωφελούνται δημοσκοπικά τα κόμματα που μονοθεματικά διατυπώνουν τα αιτήματα και τα ερωτήματα που βάζει η κοινωνία.

Η κοινωνία είναι που υποχρεώνει από τις 26 Ιανουαρίου την κυβέρνηση σε αναδιπλώσεις, ενίοτε και κυβιστήσεις. Την ατζέντα της κυβέρνησης δεν μπορεί να την αλλάξει κανένα κόμμα, ούτε καν τα “αντισυστημικά” κόμματα που φαίνεται πως έχουν δυναμική, άλλωστε την απέκτησαν ως “ντουντούκες” της κοινωνίας κι έτσι αυξάνουν τα ποσοστά τους αλλά δεν “απειλούν” τη Νέα Δημοκρατία.

Κοινωνία που διεκδικεί

Αντίπαλος της κυβέρνησης που στις εθνικές εκλογές σημείωσε το συντριπτικό 41% είναι μόνο η κοινωνία, κι αυτό είναι πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Τα Τέμπη συναρθρώνουν συσσωρευμένη δυσαρέσκεια και διεκδικήσεις, ενώ βάζουν στο προσκήνιο μέσω της γενικευμένης δυσπιστίας στο πολιτικό σύστημα και στην δικαιοσύνη, ζητήματα που έμοιαζαν να αφορούν κάποιες ελίτ πολιτικές μειοψηφίες όπως είναι ο εκφυλισμός της δημοκρατίας και των θεσμών.

Και τα ζητήματα δημοκρατίας, διαφθοράς, θεσμών και κράτους δικαίου παντρεύονται με την δύσκολη καθημερινότητα, την ακρίβεια, τη στεγαστική κρίση, την αποσάρθρωση των υποδομών και μετατρέπονται σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ δυσαρέσκειας που φέρνει σε δεινή θέση την κυβέρνηση. Το κοκτέιλ δυσαρέσκειας δεν “θεραπεύεται” με ανασχηματισμό “σαραντάρηδων” ή με επιστολές δήθεν “εύθικτων” υπουργών που επιθυμούν – σαν να αποτελεί δικαίωμα προς διάθεση – να παραπεμφθούν απευθείας στο Δικαστικό Συμβούλιο άνευ της βασάνου της Προανακριτικής Επιτροπής.

Μειονέκτημα

Με την κοινωνία αντίπαλο, το βασικό πλεονέκτημα της Νέας Δημοκρατίας που δεν ήταν άλλο από τον καχεκτικό δικομματισμό που της επέτρεπε να παίζει σε ανοιχτό γήπεδο μετατρέπεται σε βασικό μειονέκτημα.

Απουσία του γνώριμου μπαμπούλα Τσίπρα, απουσία και αντισύριζα μετώπου αφού δεν υπάρχει πια κραταιός ΣΥΡΙΖΑ και με ένα ΠΑΣΟΚ που δυσκολεύεται να παίξει τον ρόλο του “πράσινου ΣΥΡΙΖΑ” που φαντασιώνονταν στη Νέα Δημοκρατία, το κυβερνών κόμμα και τα επικοινωνιακά του επιτελεία αναζητούν εναγωνίως εχθρό εντός των τειχών του Κοινοβουλίου για να μπορέσουν να παίξουν μπάλα. Μένει να φανεί κατά πόσο η  Πλεύση Ελευθερίας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα αποτελέσουν βολική διέξοδο.

Προς το παρόν όμως, τα Τέμπη που κινητοποίησαν οριζόντια, ακηδεμόνευτα, υπερκομματικά και με τρόπο πρωτοφανή την ελληνική κοινωνία, μοιάζουν να είναι σημείο καμπής για τη Νέα Δημοκρατία. Το κατά πόσο θα αποτελέσουν και σημείο μη επιστροφής, μένει να φανεί.

IN.GR