Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια φωτογραφία με τον Τραμπ

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Ο πρωθυπουργός κατάφερε επιτέλους να έχει μια – ακόμη – φωτογραφία με τον Τραμπ. Αυτό δεν λύνει το πρόβλημα με την εξωτερική πολιτική της χώρας

Παρότι φαντάζομαι ότι θα ήθελαν να παίξουν έναν τίτλο που περίπου θα έλεγε ότι «Τραμπ και Μητσοτάκης έφεραν την ειρήνη στη Γάζα», ακόμη και τα πιο κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης περιορίστηκαν σε τίτλους του τύπου «Θερμή χειραψία Τραμπ και Μητσοτάκη».

Θα μου πείτε, ότι και αυτό είδηση είναι. Σίγουρα, αρκεί να μην ξεχνάμε ότι εάν κάτι κάνουν οι πολιτικοί διαρκώς είναι «θερμές χειραψίες», τις περισσότερες φορές μπροστά στις κάμερες. Μάλιστα, εάν θέλουμε να είμαστε ακριβείς θα λέγαμε ότι είδηση δεν είναι με ποιον θα έκανε ο Τραμπ χειραψία, αλλά με ποιον δεν θα έκανε.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιθυμούσε διακαώς άλλη μια φωτογραφία με τον Τραμπ. Για τον πολύ απλό λόγο ότι ξέρει πολύ καλά ότι ο Τραμπ και τον περιβάλλον του δεν έχουν ξεχάσει ούτε τις αναφορές σε αριστερό τραμπισμό ούτε το γεγονός ότι ο έλληνας πρωθυπουργός συμπαρατάχτηκε με άλλους ευρωπαίους στην καταδίκη του Τραμπ. Και γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Τραμπ, ένας επιχειρηματίας που επιμένει στην προσωπική διαπραγμάτευση δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί. Με αποτέλεσμα αυτός που υπερηφανεύεται ότι είναι «με τη σωστή πλευρά της ιστορίας» -κάτι βέβαια που αμφισβητείται ευρέως, ακόμη και από το εσωτερικό του κόμματος του- να έχει καταφέρει να έχει την χειρότερη δυνατή σχέση που είχε ελληνική κυβέρνηση με αμερικανική κυβέρνηση.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Για άλλη μια φορά οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι η χώρα μας κάθε άλλο παρά «πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις». Αρκεί να αναλογιστούμε ότι παρότι είμαστε από τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ταυτόχρονα ιστορικά καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο και τους Παλαιστίνιους αλλά και με μια στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, εντούτοις απλώς η χώρα μας υποστήριξε το Ισραήλ μέχρι τέλους, σε σύγκρουση με την κοινή γνώμη ακόμη και τη στιγμή που χώρες παραδοσιακά φιλικές προς το Ισραήλ όχι μόνο αναγνώρισαν το κράτος της Παλαιστίνης, αλλά και είπαν στον Νετανιάχου «ως εδώ». Την ώρα, βέβαια, που ο Τραμπ, παραδοσιακά εξαιρετικά φιλοϊσραηλινός, ήταν αυτός που κατάφερε να φέρει την εκεχειρία. Και που η Τουρκία είναι τμήμα της συμφωνίας.

Και όλα αυτά δείχνουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Να έχουμε μια κυβέρνηση που μπορεί στη ρητορική διαρκώς να αναβαθμίζει το ρόλο της χώρας, επιμένοντας ότι η Ελλάδα «δεν είναι μίζερη και απομονωμένη», αλλά στην πράξη την κάνει ολοένα και περισσότερο μια χώρα που κινείται στο περιθώριο των εξελίξεων, μια χώρα που αντιμετωπίζει πραγματικούς κινδύνους χωρίς μια στρατηγική για να τους αντιμετωπίσει πραγματικά. Γιατί οι φρεγάτες και τα αεροπλάνα δεν αποτελούν στρατηγική. Εξυπηρετούν μια στρατηγική, υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι αυτή υπάρχει.

Και αυτή τη στιγμή ελληνική στρατηγική, πόσο μάλλον ενεργητική πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, όπως επιβάλλει η θέση της χώρας και οι γεωπολιτικές συνθήκες, πέραν της προσπάθειας για μια καλή φωτογραφία με τον Τραμπ δεν υπάρχει…

IN.GR