Ο τραμπισμός είναι ήδη εδώ

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήδη δοκιμάζει πρακτικές ανάλογες με αυτές του Ντόναλντ Τραμπ

Υποτίθεται ότι όταν εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ, ένας πολιτικός που χρεώνεται την παρότρυνση προς τους οπαδούς του να προχωρήσουν σε ένα πραξικόπημα στις 6 Ιανουαρίου του 2021,  ο οποίος αμφισβητεί ανοιχτά βασικές αρχές της συνεργασίας μεταξύ των δυτικών χωρών όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που έχει αμφισβητήσει τον ρόλο του ΝΑΤΟ, που προτιμά να συζητά απευθείας με τον Βλαντίμιρ Πούτιν παρά με τους ηγέτες της Ευρώπης, και που στελέχη της κυβέρνησής του ανοιχτά έχουν καλέσει σε εκλογική υποστήριξη των υποψηφίων της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, υπήρχε σε ευρωπαϊκό επίπεδο μία συμφωνία να υψωθεί ένα μέτωπο απέναντι στον Αμερικανό πρόεδρο και τις επιλογές του.

Βεβαίως, ο προσεκτικός αναγνώστης θα έβλεπε ότι η ελληνική κυβέρνηση, παρότι συμφώνησε με βασικές επιλογές στο επίπεδο της ΕΕ, όπως για παράδειγμα η αύξηση των αμυντικών δαπανών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, απέφυγε να έχει μια σκληρή ρητορική απέναντι στον Αμερικανό πρόεδρο.

Πιστεύω ότι αυτό δεν είναι απλώς ένας διπλωματικός χειρισμός στο πλαίσιο της παραδοσιακής ελληνοαμερικανικής συνεργασίας. Αποτυπώνει και την πραγματική γοητεία του τραμπισμού στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση, με στελέχη της σαν να «απελευθερώθηκαν» μιλώντας για ωμές πλην όμως μεγάλες αλήθειες που εκφράζει ο Τραμπ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη ρητορική. Αναφέρομαι και στον τρόπο άσκησης της πολιτικής.

Αναγκαία εδώ η σταχυολόγηση βασικών χαρακτηριστικών του τραμπισμού ως μοντέλου άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας:

Η άρνηση οποιασδήποτε συναίνεσης γύρω από τις εναλλακτικές επιλογές, μέσα από την σπουδή οι περισσότερες αποφάσεις να λαμβάνονται με εκτελεστικές διαταγές του προέδρου, αποφεύγοντας το Κογκρέσο, όσο μπορεί.

Η περιφρόνηση για το κράτος δικαίου μέσα από αποφάσεις που παραβιάζουν ακόμη και το αμερικανικό Σύνταγμα.

Η ακροδεξιά αντιμεταναστευτική γραμμή, κυρίως γιατί θέλει να προσφέρει στην εκλογική του βάση την «εικόνα» ότι κάνει κάτι γι’ αυτό το θέμα, παραβιάζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά αδιαφορώντας ακόμη και για τις ανάγκες της αμερικανικής οικονομίας δεδομένου ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα σημαντικό τμήμα του αμερικανικού εργατικού δυναμικού (κάτι που εξηγεί, για παράδειγμα, γιατί αντιδρά ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, μιας Πολιτείας που είναι η τέταρτη οικονομία του πλανήτη).

Η επιλεκτική στοχοποίηση των φοιτητών που κινητοποιούνται στα αμερικανικά πανεπιστήμια και ο πρωτοφανής εκβιασμός των πανεπιστημίων (συμπεριλαμβανομένων και αυτών με τεράστιο κύρος όπως το Χάρβαρντ) να συμμορφωθούν με την ιδεολογία της κυβέρνησης Τραμπ.

Οι μεγάλες περικοπές δαπανών στο δημόσιο τομέα, που φτάνουν σε σημείο να θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια κρίσιμων υποδομών, καταφέροντας σημαντικά πλήγματα στο ούτως ή άλλως κουτσουρεμένο κοινωνικό κράτος.

Η ενεργοποίηση όχι και τόσο διαφανών μηχανισμών για τον απόλυτο έλεγχο της δημόσιας σφαίρας με στόχο τη διατήρηση της εξουσίας, μέσω και της διασφάλισης των συμφερόντων των λίγων και εκλεκτών.

Εάν κανείς δει αυτά τα σημεία, αμέσως βλέπει τις αναλογίες με όσα ζούμε στην Ελλάδα.

Την αντίληψη ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που δεν αντιστοιχεί σε κανένα βαθμό σε όσα αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις, σημαίνει και πολιτική παντοκρατορία και δυνατότητα να ψηφίσει όποιο μέτρο θέλει, χωρίς καμία συζήτηση με την κοινωνία και καμία αναζήτηση συναίνεσης με την αντιπολίτευση.

Την περιφρόνηση για το κράτος δικαίου, την προσπάθεια χειραγώγησης της δικαιοσύνης και την άρνηση ανάληψης ευθύνης που είδαμε και στην περίπτωση των υποκλοπών και στην περίπτωση των Τεμπών.

Τον τρόπο με τον οποίο έχει αποφασίσει η κυβέρνηση να σκληρύνει τη γραμμή για το μεταναστευτικό, σε μια περίοδο όπου ιδίως στην επαρχία έχουμε ακόμη και έλλειψη εργατικών χεριών, με βασικό στόχο να δείξει σε ένα ακροδεξιό ακροατήριο ότι έχει «σκληρή γραμμή», με τον αρμόδιο υπουργό να εξαγγέλλει μαζικές συλλήψεις, κρατήσεις και απελάσεις μεταναστών.

Τον τρόπο που έχει κατασκευάσει η κυβέρνηση μια ολόκληρη θεωρία για την «πανεπιστημιακή βία», μόνο και μόνο για να στοχοποιήσει τα δημόσια πανεπιστήμια, σε μια περίοδο που προσπαθεί να νομιμοποιήσει τα ιδιωτικά σουπερμάρκετ πτυχίων.

Την εχθρική στάση απέναντι στους εργαζομένους στο δημόσιο, παρότι αυτοί είναι που κρατάνε όρθιο το κράτος.

Προφανώς και η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ. Άλλες οι συνθήκες, άλλα τα μεγέθη, άλλα τα θεσμικά πλαίσια.

Αλλά το νήμα του αυταρχισμού, της εργαλειοποίησης των θεσμών, του φλερταρίσματος με την ακροδεξιά πολιτική, και μιας τελικά λαϊκιστικής ρητορικής (έστω και στη μορφή του «νεοφιλελεύθερου λαϊκισμού» της ελληνικής κυβέρνησης) είναι κοινό και στις δύο περιπτώσεις.

Πράγμα που σημαίνει ότι κανένας δεν χρειάζεται να «εισάγει» τον τραμπισμό στην Ελλάδα.

Γιατί πολύ απλά είναι ήδη εδώ.

IN.GR